Clara’s Ogen. Deel 4

Deel 4. Het laatste stuk van hoofdstuk 1.

Veel plezier!

---

“Geachte meneer Brooks,

Ik benader u uit naam van een organisatie die op zoek is naar veelbelovend talent. Een van onze mensen ontdekte uw werk ‘Zonnewende’ op het internet, en we zijn geïnteresseerd in dat soort werk. Zou u zo vriendelijk willen zijn om ons een reactie te sturen als u in New York een ontmoeting zou willen hebben met onze organisatie?

Met vriendelijke groet,

Terence Ostring“

Ron las het bericht nog een keer. New York? Nee, dat was totaal onmogelijk. Iemand had hier een blunder gemaakt. ‘Zonnewende’ was niet eens zo goed, en iemand daar vond het mooi? Hij keek naar de rest van de e-mail. Daar stond echt een adres en een telefoonnummer uit New York. New York… Dat klonk toch wel geweldig. Misschien een beetje te mooi, maar als dit waar was dan kon dit zijn ticket naar het leven zijn waar hij van droomde.

Hij klikte op de ‘antwoord’-knop en schreef een antwoord naar Terence Ostring. Hij keek de tekst een paar keer na, veranderde het een en ander en verstuurde het bericht. Ze kregen waarschijnlijk honderd van zulke mails per dag, maar niet geschoten was altijd mis.

Daarna ging hij terug naar het verwijderen van de spammails en toen dat achter de rug was kon hij zijn computer met een gerust hart weer uitzetten.

~~~

Een week later besloot Ron om nog een foto van een werk online te zetten. Hij had een paar nachten buiten gezeten om de sterrenhemel nog eens goed in beeld te brengen, en de wereld mocht het resultaat nu zien. Toen hij dat voor elkaar had, dacht hij weer aan e-mail.

Hij startte het programma en begon de lijst te bekijken. De schrik sloeg hem bijna om het hart toen hij een reactie van Terence Ostring zag staan. Wederom in de spammail.

“Geachte meneer Brooks,

Dank u voor uw reactie op mijn vorige e-mail. We zouden u graag persoonlijk begroeten in New York, op een moment dat u uitkomt. Als u ons laat weten wanneer uw agenda het toelaat, dan kunnen wij vervoer regelen voor u en een paar van uw werken. Uiteraard zorgen we dan ook voor een passende accommodatie.

In afwachting van uw antwoord,

Terence Ostring“

De schilder staarde verbluft naar het scherm. Dit moest een geintje zijn. Een uitnodiging om naar New York te komen, met vervoer en hotel? Hij was geneigd om de telefoon te pakken en het nummer onderaan de mail te bellen, gewoon om zeker te zijn dat dit een grap was, maar iets hield hem tegen. In plaats daarvan belde hij zijn zus.

“Ron, ik zit op mijn werk. Ik heb geen tijd voor grappen,” siste zijn zus.

“Dit is geen grap, Shell. Ik zie dit op mijn scherm en ik heb een verstandig iemand nodig die me verteld dat ik dit moet gaan doen.” Ron wist dat hij niet een goede was om dit soort dingen te beredeneren. Hij vertrouwde daarvoor altijd op zijn zus, en tot nu toe was dat nog altijd een goed idee geweest.

“Je bent serieus, he? Oké, stuur die mail eens even door. Dan kijk ik even in mijn pauze. Misschien kan ik iets over dat bedrijf vinden.” Ze vertelde hem precies wat hij moest doen om de mail door te sturen. “Hebbes. Ik bel je als ik wat weet, Ron.”

“Dank je, Shell. Je hebt er een van me tegoed.”

“Ik zal hem in bij die duizend andere leggen,” zei ze.

Ron kon de grijns horen en bedankte haar nog eens. Toen legde hij op en zette hij de computer uit. Genoeg technologie voor vandaag. Nu was het tijd voor iets serieus. Hij zocht een schoon vel papier op, klemde dat op zijn schetsboek, en greep een paar tekenpotloden. Daarmee ging hij naar buiten, draaide zijn stoel richting het bos in de verte, en begon een paar ogen te tekenen.