Ottomar van Breekelenburgh-Hoofmeyer-2

Hier is deel 2 van het eerste stukje van Ottomar en Hille. Mocht je het gemist hebben, hier is het eerste deel. De volgende bijdrage wordt heel deel 2, want het verhaal begint erg gesmeerd te lopen… De eerste alinea heb je al in stukje 1 gezien, maar om je herinnering op te frissen…

In het begin was het lastig om op het kerkhof te lopen want ook overdag durfde bijna geen goed mens zich op het kerkhof te wagen, dus waren de vele paden amper onderhouden. Overal lagen takken en twijgen, en op veel plaatsen lagen de restanten van het slechte leven, achtergelaten door rovers en ander slecht volk. Ik was al verschillende keren gevallen en door de port in mijn aderen werd het opstaan steeds lastiger.

Het eerste besef dat er echt iets niet pluis was op het kerkhof kwam tot me toen ik de stank rook. Die was opeens overal om me heen en in het duister kon ik niets zien. Ik had een sierdegen bij me, niets waard in een gevecht, maar ik trok het ding toch. Het had al vaker idioten en agressieve dronkaards verjaagd, dus hoopte ik op hetzelfde hier. Niets was minder waar.

Er schoot iets langs me. Ik voelde het meer dan dat ik het zag, want ik zei al dat het stekeduister was. Het wezen sloeg de sierdegen uit mijn hand en brak tegelijk twee van mijn vingers. Ik denk nu nog dat mijn geschreeuw vele goede mensen van het oude Vlaardingen de schrik aangejaagd heeft op die avond. Ik hoor het ze zeggen: niet pluis, vol gespuis.

De klap die ik van achteren kreeg was pijnlijk en smeet me neer in de smurrie op de grond. Toen werd me duidelijk dat mijn laatste uur geslagen had. Dit kon alleen verkeerd aflopen. Drie gedaantes waren bij me. Een van hen knielde op mijn rug om me vast te houden. De geur van goedkope, rode wijn die om hem heen hing zal ik nooit vergeten. De tweede gedaante greep een van mijn armen en trok daaraan tot die bijna uit de kom schoot. De derde gedaante knielde daarna bij me neer.

“Ge had hier niet moeten komen, zwakkeling,” zei de stem met een zwaar buitenlands accent in mijn oor. “Ge weet toch wat dit voor ‘ne plaats is? Maar ge hebt geluk. We zullen u laten gaan. Niet zomaar, niet nu, maar ge moogt hier weg als alles gedaan is dat gedaan moet worden.”

“Ga van me af,” wist ik nog te zeggen voor ik een stomp tegen mijn hoofd kreeg waardoor mijn persoonlijke deel van de nacht verlicht werd door allerlei sterren die ik nooit eerder gezien had. (Ik heb ze daarna ook nooit meer gezien gelukkig.) Het laatste wat ik me van dat moment nog herinner is die korte, brandende pijn in mijn nek waarna ik in slaap viel. Tenminste, dat dacht ik toen.

Het vreemde voor mij was dat ik geen hoofdpijn had toen ik mijn ogen weer opende. De port uit de kelders van Annegiens vader had meestal hoofdpijn tot gevolg dus dit was een bijzondere ervaring. De andere vreemde ervaring was het plafond dat eruit zag als ruwe, houten planken.

“Hij is wakker,” hoorde ik iemand zeggen. Dat vreemde accent… Dat had ik vaker gehoord. Toen wist ik het: de avond tevoren, op het kerkhof. Ik ging rechtop zitten en kwam halverwege. Daarna werd ik misselijk en viel achterover, terug op het harde matras.

Een moment later voelde ik een hand onder mijn hoofd. Toen ik opkeek zag ik het gezicht van een jonge vrouw. Ze was smerig en had grote, donkere ogen in een bleek gezicht.

“Hier. Zitten. Drinken. Anders krepeer je,” zei ze. Ik verschoot. Jongedames bezigden zulke taal niet!

“Dat houdt-ie niet,” riep iemand, maar de jonge vrouw hielp me overeind en hield een schaal voor mijn lippen. Ik dronk.