Tag: persoonlijk

Vorige week is mijn vader overleden. Nee, niet onverwachts, al was het toch wel plotseling. Hij was 94 en al lang niet meer ‘bij de tijd’.

Voor mij was het bijzonder te ervaren hoeveel ik opeens over mijn vader nadacht. Toen hij er nog was, fysiek in elk geval, was dat eigenlijk ‘gewoon’, en zo hoort het ook. Hij was het laatste ‘anker naar het thuis van vroeger’, zoals ik het nu noem, voor mijn zus en mij.

En vorige week verdween dat anker. Hield het zomaar op te bestaan. We wisten dat het zou gebeuren op die leeftijd. We wisten ook dat het voor iedereen beter zou zijn, want mijn vader had geen kwaliteit van leven meer, ongeacht hoezeer de verpleging in het verzorgingstehuis hun best voor hem deed. Het drong niet meer altijd tot hem door.

Het is niet mijn bedoeling om mijn verdriet om het verlies van mijn vader hier weg te drukken, of om dat juist enorm op te blazen.

Het bijzondere (voor mij in elk geval) van mijn vader was dat hij totaal niet van boeken lezen hield, maar wel altijd graag hoorde over mijn schrijven, mijn boeken en alles wat daarmee te maken had. Hij wilde zelfs een van mijn boeken hebben, om dat in het tehuis trots aan iedereen te kunnen laten zien. Ik geloof niet dat hij er iets uit gelezen heeft. Zijn ogen waren daar al te slecht voor. En toch ben ik blij dat hij dat boek had. Dat mijn schrijverij iets voor hem betekende.

Er is echter iets dat ik me op een zijspoor van mijn gedachten afvraag. En dat is: gaat mijn manier van schrijven door deze gebeurtenis veranderen? Dit vroeg ik me vandaag al een paar keer af en momenteel kan ik daar totaal geen zinnig antwoord op geven. Ik vermoed dat enkel de tijd het zal leren. Tot dat inzicht komt ga ik door met schrijven – maar de komende dagen, weken of zelfs maanden wel met een heel ander gevoel. Het gevoel dat een belangrijk iemand verdwenen is.

(Echt weg is hij natuurlijk nooit, net als mijn moeder.)